วันเสาร์ที่ 9 ตุลาคม พ.ศ. 2553

วิ่งตามอะไรกัน



ไม่ได้มาเขียนซะนานก็ยุ่ง ๆช่วงนักเรียนสอบ แต่ก็ไม่ลืมบล็อกนี้อยู่แล้ว


ช่วงนี้เข้าพรรษา เลยมีเรื่องเล่าจากวัดมาให้อ่านกันค่ะ



วิ่งตามอะไรกันในชีวิต


มีเรื่องเล่าว่า...


มีพระองค์หนึ่ง...ชอบทำอะไรแปลกๆ...


วันหนึ่ง...พวกกรุงเทพฯ...เอากฐินไปทอดที่วัด...


จัดงานกันใหญ่โต...มีหนัง...มีลิเก...มีดนตรี...


ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน... ก่อนทอดกฐิน..ผู้คนมารวมกันเต็มศาลา...


หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา... บอกให้ไปเอาเนื้อจากโรงครัวมาก้อนหนึ่ง...


แล้วเอาเชือกมาด้วย... หลวงพ่อจัดการ...เอาเนื้อ...ผูกติดกับหลังหมา...


ผูกเสร็จ...ก็ปล่อยหมา ... หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลัง...ก็ไล่งับ...


พอหัวโดดงับ...ตัวก็ขยับหนี... เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ถึง...


ยิ่งโดดงับเร็ว...ก้อนเนื้อก็หนีเร็ว... โดดไม่หยุด...เนื้อก็หนีไม่หยุด...


น่าสงสารหมามาก... หมาโดดอยู่นาน...งับเท่าไหร่...เนื้อก็ไม่เข้าปากสักที...


ผู้คนบนศาลา...พากันหัวเราะชอบใจ... หัวเราะเยาะหมา...


ว่าทำไมมันถึงโง่ยังงี้... ไล่งับ...จะกินเนื้อ...ที่ตัวเองไม่มีทางไล่ตามทัน ตลอดชีวิต...


หลวงพ่อ...มองดูด้วยความสนุกสนานจนหนำใจแล้ว... ก็แก้เชือกออกมากหลังหมา...


แล้วหันมาพูดกับญาติโยมว่า...


มนุษย์เรา...มีความรู้สึกว่า...


ตัวเองพร่อง...ตัวเองยังไม่เต็ม...


ต้องเติมตลอดเวลา...


เติมไม่หยุด...เพื่อให้ตัวเองเต็ม...


อยากสวย...อยากทันสมัย...


ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุด...ทันสมัยที่สุดใส่...


ดีใจได้เดือนเดียว...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว...สวยกว่า...ทันสมัยกว่า...


อยากได้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่...


ซื้อเสร็จ ๓ เดือน...รุ่นใหม่ก็โผล่มาอีกแล้ว...


ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด... ๒ เดือนต่อมา...มีรุ่นใหม่กว่าออกมา...


ของเราตกรุ่น... ซื้อรถเบนซ์...ทันสมัยที่สุด...แพงมาก...


ขับได้ ๖ เดือน...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว... ทันสมัยกว่า...แพงกว่า...


ของเรากลายเป็นเชย... เราต้องก้มหน้าก้มตา...ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน...


หาเงินมา... เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย...


ซื้อเสื้อผ้าใหม่...มือถือใหม่...คอมพิวเตอร์ใหม่...


รถยนต์คันใหม่... เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส... เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น...


ปัจจุบัน... เรากำลังไล่งับความทันสมัย...


เหมือนหมาที่ไล่งับเนื้อบนหลังของมัน...


ทั้งที่รู้ว่า...ต่อให้ไล่งับทั้งชีวิต...ก็ไม่มีทางตามทัน...


น่าสงสารไหมโยม... คนเต็มศาลา...เมื่อกี้หัวเราะครึกครื้น...


ด่าว่า...หมามันโง่...


ตอนนี้เงียบสนิท...เหมือนไม่มีคนอยู่...


ไม่รู้ว่า...กำลังสงสารหมา...


หรือ...กำลังทบทวนความโง่...ตัวเอง

อยู่อย่างพอเพียงตามรอยพ่อ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น